Η Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού και το Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας διοργάνωσαν στις 1-2 Νοεμβρίου 2019 το Συνέδριο «Άγιος Ιωάννης ο Ελέημων. 619-2019 μ.Χ. 1400 χρόνια από την Κοίμησή του. Ιστορία – Θεολογία – Πνευματική Ζωή». Στο Συνέδριο συμμετείχε και ο Επίκουρος Καθηγητής Δημοσθένης Κακλαμάνος, παρουσιάζοντας εισήγηση με θέμα: «Η βυζαντινή αγιολογική παράδοση για τον άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα».

Για να δείτε το πρόγραμμα του Συνεδρίου πατήστε εδώ

 

(Από το οπισθόφυλλο)

Στην εποχή μας είναι ισχυρή η τάση να αποτιμώνται με οικονομικούς όρους όχι μόνο τα αγαθά και οι υπηρεσίες, αλλά και ολοένα και περισσότερες πτυχές και δραστη­ριότητες της ζωής. Από την εμπορευματοποίηση φαίνεται ότι δεν εξαιρείται το ανθρώπινο σώμα, κα­θώς η μεγάλη πρόοδος της βιοτεχνολογίας επέτρεψε πολλές νέες δυνατότητες διάθεσης και χρη­σιμο­ποίησης του σώματος, ακόμα και στα αρχικά στάδια της ζωής. Η εμπορευματοποίηση όμως του σώματος δεν είναι μόνο σύγχρονο φαι­νό­μενο, αφού η δουλεία και η πορνεία απο­τε­λούν ευρύτατα διαδεδομένες πρακτικές από την αρχαιό­τητα. Η δουλεία καθι­στά τον άν­θρω­πο εμπόρευμα, του οποίου η κυριότητα ανήκει στον ιδιο­κτή­τη του, ενώ η πορνεία καθιστά το γυ­ναικείο σώμα αντικείμενο που προ­σφέ­ρε­ται επ’ αμοι­βή για τη σεξουαλική ικανοποίηση του πε­λάτη.

Τα δύο αυτά θέ­ματα παρουσιάζουν πολλές ομοιό­τητες ως προς τους ηθικούς προ­βλη­ματι­σμούς που εγείρουν, οι οποίοι αφορούν, μεταξύ άλλων, στην αξιοπρέπεια, στην ελευ­θε­ρία του αν­θρώ­που, στην ισοτιμία των δύο φύλων και στην κοινωνική ωφέλεια, ενώ η μελέτη τους είναι εξαιρετικά εν­διαφέ­ρουσα και χρή­σιμη, τόσο για την ευρύτερη προσέγγιση των εν λόγω θε­μάτων όσο και για την καλύτερη κατα­νόη­ση των σύγχρονων μορφών εμπο­ρευ­μα­το­ποίη­σης του σώματος, όπως είναι η διακίνηση ανθρώ­πων με σκοπό την πορνεία. Στη συνάφεια της παρούσας μελέτης γίνεται αναφορά στο ιστο­ρικό πλαίσιο που επέ­τρε­ψε την εφαρ­μογή τους, στην πρόσληψή τους στο θρησκευτικό, πολι­τιστικό και κοι­νω­νικό περι­βάλλον της αρχαιό­τητας και των νεότερων χρό­νων, όπως επίσης και στην αντι­μετώ­πισή τους από την έν­νομη τάξη. Ο προ­βλη­ματισμός όμως επι­κεντρώνεται στην ηθι­κή διάσταση της δουλείας και την πορνείας, με την εξέταση τόσο της φιλο­σοφικής όσο και της θεολογικής προ­σέγ­γισης. Σε αυτή προβάλλονται οι θέσεις του φεμινιστικού κινήματος, η καντιανή επι­χειρη­ματο­λογία για την αξιοπρέπεια του αν­θρώ­που, καθώς και η διδασκαλία της ορθόδοξης ηθι­κής για το άν­θρω­πο ως πρόσωπο κατ’ εικόνα Θεού και για την ιερότητα του μυστηρίου του γά­μου. Λαμ­βά­νο­ντας υπόψη τις ιδιαι­τε­ρότητες κάθε ζητήματος, τί­θε­νται τα επιμέρους ερωτή­ματα και εξε­τά­ζε­ται διεξοδικά η σχετική ηθική επιχει­ρη­ματο­λογία.

https://www.ostraconpublishing.com/bantsos-miltiadhs/h-emporeymatopoihsh-toy-an8rwpinoy-swmatos

Η Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας και το Παράρτημα Αιτωλοακαρνανίας της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων συνδιοργάνωσαν το Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019 Θεολογική Ημερίδα με θέμα: «Η αυτοχειρία ως πρόκληση προς το σύγχρονο θεολογικό και εκκλησιαστικό λόγο». Σε αυτή συμμετείχε και και ο Αναπλ. Καθηγητής του Τμήματος, Μιλτιάδης Βάντσος, ο οποίος μίλησε με θέμα: «Αυτοχειρία: Ο ηθικός προβληματισμός και η χριστιανική προσέγγιση».

Η Ημερίδα έλαβε χώρα στις εγκαταστάσεις του Ιερού Ησυχαστηρίου των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης της Ιεράς Μητροπόλεως στο Παναιτώλιο. Περισσότερα για αυτήν βλ. http://kosmasaitolos.blogspot.com/2019/10/blog-post_21.html.

Περίληψη της εισήγησης του Μ. Βάντσου

Το φαινόμενο της αυτοχειρίας είναι διαχρονικό και καταγράφεται σχεδόν σε κάθε κοινωνία και εποχή. Ο περιορισμός όμως του ανθρώπου στην ατομικότητά του, η αποδυνάμωση των οικογενειακών, συγγενικών και φιλικών δεσμών, καθώς και η έμφαση που δίνεται στην εποχή μας στην αυτονομία του ανθρώπου φαίνεται να ευνοούν και να ενισχύουν την τάση να καθορίζει ο άνθρωπος το τέλος της ζωής του. Η αυτοκτονία και η ευθανασία ως μορφή υποβοηθούμενης αυτοκτονίας προβάλ­λονται συχνά ως πράξεις ελευθερίας που οδηγούν σε έναν αξιοπρεπή θάνατο. Αντι­θέτως, η χριστιανική διδασκαλία καθορά τη ζωή ως ένα πολύτιμο δώρο του Θεού, που καλείται ο άνθρωπος να διαχειριστεί με πίστη και εμπιστοσύνη προς Αυτόν και προβάλλει την εν Χριστώ αγάπη και ελπίδα. Αντιμετωπίζει την αυτοκτονία ως πράξη που εκφράζει όχι την πραγματική ελευθερία, αλλά απελπισία και ένα τραγικό αδιέξοδο. Δεν υποτιμά τις οδύνες και δυσκολίες της ζωής αλλά τις νοηματοδοτεί στη συνάφεια της εν Χριστώ ζωής και διδάσκει την αγάπη και τη συμπαράσταση σε κάθε αναξιοπαθούντα.