Από το οπισθόφυλλο:

Η μεταμόσχευση ιστού και οργάνου έχει καταξιωθεί στην κοινωνία ως μια επιτυχής ιατρική μέθοδος, καθώς εξακολουθεί να είναι σε πολλές περιπτώσεις η μοναδική ή η καλύτερη μέθοδος για την αποκατάσταση της υγείας του ασθενή. Η μεγάλη εξάλλου έλλειψη μοσχευμάτων και οι οδυνηρές συνέπειές της υπενθυμίζουν διαρκώς τη σημασία της. Στο πρώτο μέρος αναλύονται από ιατρική άποψη οι δύο μεγάλες κατηγορίες μεταμοσχεύσεων, δηλ. οι μεταμοσχεύσεις μυελού και οι μεταμοσχεύσεις συμπαγών οργάνων. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η ηθική διάσταση του θέματος. Αν και η μεταμόσχευση οργάνου από ζώντα δότη είναι σήμερα ηθικά αποδεκτή, τίθενται σημαντικά ερωτήματα σε κρίσιμα επιμέρους θέματα, όπως: αποτελεί η δωρεά οργάνου ηθικό καθήκον του Χριστιανού ως πράξη αγάπης προς τον πλησίον; Είναι σκόπιμος ο συνήθης περιορισμός του υποψηφίου δότη στο πλαίσιο των στενών συγγενών ή μήπως πρέπει να επιτρέπεται η δωρεά σε όποιον δηλώνει πρόθυμος να βοηθήσει το συνάνθρωπό του; Είναι αποδεκτή η δωρεά με βάση το ιατρικό ήθος, αφού ο δότης υφίσταται βλάβη στην υγεία του; Ποια είναι η ενδεδειγμένη ενημέρωση του υποψηφίου δότη και ποια τα όρια της αυτονομίας του; Είναι ηθικά αποδεκτές νέες μέθοδοι δωρεάς οργάνων, όπως π.χ. η διασταυρούμενη μεταμόσχευση; Είναι ηθικά αποδεκτή η οικονομική αποζημίωση του δότη; Είναι ηθικά αποδεκτή η παροχή οικονομικών κινήτρων προς ενθάρρυνση της δωρεάς οργάνου; Είναι ηθικά αποδεκτή η άρση οιωνδήποτε περιορισμών και η εμπορευματοποίηση της προσφοράς οργάνου;
Είναι προφανές ότι οι απαντήσεις που δίνονται στα ερωτήματα αυτά διαφοροποιούν σημαντικά τη μορφή αποδοχής της μεταμόσχευσης από ζώντα δότη και διαμορφώνουν τα όρια, εντός των οποίων αυτή πραγματοποιείται.

Μπορείτε να ξεφυλλίσετε ή και να κατεβάσετε τα περιεχόμενα του βιβλίου…

Ακολουθεί ο πρόλογος και τα περιεχόμενα του βιβλίου:

Πρόλογος

Στό νέο πλανητικό περιβάλλον καί τήν ἐκκοσμικευμένη κοι­­νωνία τοῦ εἰ­κο­στοῦ πρώτου αἰώνα ἡ Ὀρθό­δο­ξη Ἐκκλησία, στή συνάντησή της μέ τήν ἑτε­ρό­δο­ξη θεολογία, καί ὄχι μόνο, ἐξακολουθεῖ νά ἔρχεται συ­­χνά ἀντιμέτωπη μέ νέ­ες προ­κλήσεις καί διαφορετι­κές ἑρ­μηνευ­τι­κές προ­σεγγί­σεις, πού ἀφο­­ροῦν τή μαρ­­τυ­ρία, ἀκόμη δέ καί τήν ἴδια τήν ταυτότη­τά της.

Συχνά παρόμοιες ἐξωτερικές καί ἐσωτερικές προκλήσεις, ἀντι­θέσεις ἤ καί δι­αλε­κτικές συγ­κρού­σεις δέν εἶναι ἄγ­νω­­στες ἤ ξε­­­περασμένες καί ἐντός τῆς αὐ­λῆς τῆς ὀρθόδοξης θεο­λο­γίας. Αὐ­­­τές, ἐν πολλοῖς, σχετίζο­νται μέ τήν ἀλ­λοί­ωση καί δια­στρέ­­βλω­­ση τῶν θεολογικῶν κρι­τη­ρί­ων καί ἑρμη­νευ­τικῶν κλει­δι­ῶν τῆς ἐκ­κλη­σιαστικῆς παράδο­σης. Καθώς φαί­νε­ται, δέν ἔχουν ἀκό­μη ἐπουλωθεῖ πλή­ρως τά τραύμα­τα ἀπό τή λεγό­με­νη βαλυ­λώ­νια αἰχ­­μα­­λωσία καί τή ψευδομόρφωση, ἐξαι­τίας ἐπι­­δρά­­σεων καί ἐξαρ­τή­­σεών της ἀπό τή δυτική θεολογική σκέψη.

Οἱ ἀνωτέρω προκλήσεις συνδέονται μέ μείζονα καί οὐσιώ­δη θεολογικά ζητήματα, ὅπως εἶ­ναι ὁ θεσμός καί τό χάρισμα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἤ, ἄλλως, ἡ θε­σμι­κή καί χα­ρισματική της δι­ά­­στα­­ση, μέ ἀποτέλεσμα νά δια­σποῦν τή με­τα­ξύ τους ἑνό­τη­τα, δί­δο­ντας ἔμφα­ση ἄλ­λο­τε στή μία καί ἄλλο­τε στήν ἄλ­λη καί νά φθά­νουν μέχρι τήν ἀμφισβήτηση καί αὐ­τῆς τῆς θεανθρώ­πι­νης φύ­­σης καί ὑπό­στα­σής της. Ἀλλά καί ἡ γενικότερη κρίση ἐμπι­στο­­σύνης καί ἡ κατακρή­μνι­ση τῶν θεσμῶν στή σημερινή κοι­νω­νία δέν εἶναι καθόλου ἄσχετες μέ τό γεγονός ὅτι στή ζωή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας ἐμφα­νί­ζονται (ἐσχάτως ὁλοένα συ­­­­χνό­τερα καί ἐντονότερα) ἀλλοτριωτικές καί διαστρεβλω­τι­κές μορφές θε­σμο­­ποίη­­σής της εἰς βά­ρος τῆς λει­τουρ­γίας τῶν χα­ρι­σμάτων τῶν μελῶν της.Για συνέχεια πατήστε εδώ…→

Από το οπισθόφυλλο:

Ἡ βιοηθική ἐπέχει τό ρόλο γέφυρας πού ἐπιχειρεῖ νά συνδέει καί νά φέρνει σέ ἁρμονία τό ἐπιστημονικά ἐφικτό μέ τό ἠθικά ὀρθό. Καί ὅσο περισσότερο τό ἐπιστημονικά ἐφικτό ἐπεκτείνεται σέ ἐπεμβάσεις πού ἀφοροῦν ἀκόμα καί στίς πλέον εὐαίσθητες ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τόσο περισσότερο γίνεται κατανοητή ἡ ἀνάγκη μιᾶς ἠθικῆς ἀξιολόγησης τῶν ἐπεμβάσεων αὐτῶν. Τί εἶναι ὅμως ἠθικά ὀρθό, ποιά εἶναι τά κριτήριά του; Πῶς μποροῦμε νά κρίνουμε, ἄν αὐτό πού καθιστᾶ ἡ ἐπιστήμη ἐφικτό εἶναι ὄντως χρήσιμο καί ὠφέλιμο γιά τόν ἄνθρωπο; Τά ἐρωτήματα αὐτά ἀπασχολοῦν σήμερα ἔντονα τίς ἐπιστῆμες καί τήν κοινωνία καί ἀποτελοῦν ἀντικείμενο ἑνός εὐρύτατου διεπιστημονικοῦ διαλόγου. Ὁ προβληματισμός αὐτός γιά τή βιοηθική ἀπασχόλησε καί τήν πρόσφατα πραγματοποιηθείσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, μεταξύ ἄλλων, προέβαλε τίς ἠθικές ἀρχές τοῦ σεβασμοῦ στήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου καί στή δημιουργία τοῦ Θεοῦ καί ἐπισήμανε τή σημασία μιᾶς ὀρθόδοξης βιοηθικῆς προσέγγισης.

Μιά τέτοια προσέγγιση ἐπιχειρεῖται στό παρόν ἔργο μέ τήν προσδοκία νά ἀναδείξει τόν ὀρθόδοξο ἠθικό προβληματισμό καί μέ τήν πεποίθηση ὅτι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία μπορεῖ νά συμβάλει ἐποικοδομητικά στό σχετικό διεπιστημονικό διάλογο. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἐξετάζονται, μεταξύ ἄλλων, σημαντικά θέματα τῆς βιοηθικῆς, ὅπως εἶναι ἡ ἔκτρωση, οἱ διάφορες μέθοδοι ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς, ἡ κλωνοποίηση, τό AIDS καί ἡ εὐθανασία.

Για συνέχεια πατήστε εδώ…→